laatste up-date 6 januari 2009
Ons (open) 9-hondenteam
Seizoen 2008-2009 is weer van start gegaan. De jonge honden zijn
ingewijd. Ze zijn nog "gekker" dan de volwassen honden en als onze
oren ons lief zijn, doen we er verstandig aan gehoorbeschermers
te gaan gebruiken!
Het plan om met 2 teams te gaan lopen, hebben we heel snel laten
varen. Niets is mooier dan een span van 9 hardwerkende Malamutes
voor je kar of quad. Wat een kracht, enthousiasme en samenwerking en wat een
mooi span. De volwassen honden zijn zeker enthousiaster nu het team
groter is. Dus alleen dat is al een reden om met een open team
(team van meer dan 8 honden) te blijven lopen.
De eerste keer inspannen van 9 honden
(de jonge honden zijn nu 9 maanden)
Even "stoom afblazen".........
Team-uitbreiding
Op 3 januari 2008 zijn de puppies van Lah-Nee geboren. In
totaal 7, waarvan 4 reuen en 3 teven.
Op 1 maart 2008 hebben we afscheid genomen van 3 lieve reutjes, Aatu, Amaruq en
Atayok. Zij vonden een nieuw baasje, waar zij het
allemaal heel goed naar de zin hebben.
Zelf hielden wij 4 'supertjes'; Aiyana, Onida, Ayashe en
Halona.
We konden bijna niet wachten tot ze oud genoeg waren om
mee te mogen lopen en we waren vooral erg benieuwd of ze net zo
gedreven zouden worden als de andere honden.
De moeder van Lah-Nee (Karpok) heeft in Alaska
de 'Serum 25' (een race van 850 mijl) gelopen. Lah-Nee heeft de
spirit, net zoals haar moeder, dus nu maar hopen dat haar puppies
dat ook hebben!
De puppies hebben hier nog een 'onbezorgd' leven. Ze genieten
volop van elkaar, van ons en van de zon.....
Van links naar rechts; Aiyana - Ayashe - Halona - Onida
Ons 5-hondenteam
Leo liep van 2005 tot 2007 met 5 honden. Aanvankelijk (bij gebrek
aan anders) alleen sprintwedstrijden, maar we hebben ontdekt dat
we het veel leuker vinden om wat langer met de honden op pad te
zijn. Daarom gaan we langere afstanden lopen en zwaarder
trainen. Het streven is om in 2009 Destné te gaan lopen, een
meerdaagse wedstrijd van 222 km (tour) of 333 km (wedstrijd).
Daar zullen nog heel wat uurtjes training aan vooraf moeten
gaan.
Jumok wordt ziek
In 2005 wordt Jumok plotseling ziek. Na ondersteboven
gekeerd te zijn en allerlei onderzoeken te hebben moeten
ondergaan, kwam er uit dat hij acuut reuma had. Gelukkig kon dit
met medicijnen (prednison) onderdrukt worden en op dit moment
voelt hij zich weer goed. Meelopen in het team zit er voor hem
niet meer in, dat gaat hem te snel, waardoor zijn gewrichten
overbelast raken. Hardlopen en fietsen vindt hij helemaal
geweldig en in de sneeuw lukt het ook nog wel met de
langlauflatten achter hem aan (ski-jöring).
Ons 6-hondenteam
Vanaf winter 2004 probeerden we zoveel mogelijk
karrenwedstrijden (trainingen) te lopen. Voor de jonge honden
was dit een goede socialisatie. Ze leerden omgaan met stress (op
de een of andere manier hebben honden daar ook 'last' van),
ontmoetten andere teams en vooral ook veel mensen in allerlei
situaties. Helaas was het aantal deelnemers in onze klasse
gering (wij werden eerste, het andere team werd laatste), maar het ging
ons vooral om het plezier dat we met onze honden beleefden (ook
zij hadden er zin in!). We gingen dan ook altijd samen (Leo
stond op de kar en ik mocht mee als 'ballast' of was het
als 'gezelschapsdame'?).
Marook, Lah-Nee en Nooka in training
We konden bijna niet wachten tot ze oud genoeg waren.......
Vanaf het begin dat we met ze gingen wandelen, sjorden ze aan de
riem ('hond laat baas uit'...). Bij een leeftijd van ca. 4
maanden werden ze al eens 'in het harnas gehesen' en vanaf ca. 5
maanden hebben we ze laten 'proeven'. In wandeltempo mochten ze
mee, 'een rondje om de kerk' (letterlijk, want wij startten
vanuit huis en liepen dan een rondje van 500 meter, om de kerk).
voorop: Jumok en Nooka, midden: Ikay en Marook, achter : Kelan en Lah-Nee
Vanaf ca. 7 maanden gingen ze alle trainingen mee. Er werden alleen
kleine rondjes gelopen, niet te zwaar (dus een vlakke en
redelijk harde ondergrond) en vooral voor de fun. Om ze
goed op te kunnen leiden en om voldoende conditie op te kunnen
bouwen voor het volgende seizoen, hebben we die zomer bijna de
gehele periode doorgelopen. We gingen 's ochtends vroeg, of 's
avonds laat, wanneer de temperatuur op zijn laagst was. Het
waren echte 'werkmonsters' en de andere honden werden door deze
jonge telgen alleen maar enthousiaster. Het werd langer hoe meer
een team, op elkaar aangewezen, samenwerkend.
Ikay in training
Vanaf augustus/september 2003 hadden wij weer een nieuwe
uitdaging: Ikay mee laten lopen in het team. Alhoewel, het team
bestond nog maar uit 2 honden.... Nanuk was tot dusver de
drijfveer geweest, maar helaas mocht het niet meer zo zijn. We
hadden er een klein beetje een zwaar hoofd in. Maar, opnieuw in
training, om met 3 honden weer een goed team te krijgen.
Gelukkig was Ikay altijd super-enthousiast geweest bij het zien
'gaan' van de andere honden. Bij het aandoen van zijn
harnas, brak hij de tent af! Alsof hij begreep dat hij nu ook
van de partij mocht zijn. Alsof hij nooit anders gedaan had, hing
hij zich volledig in zijn harnas en trok hij alsof zijn leven er
van af hing. Wij stonden er versteld van! Die winter liep Leo
alle karrenwedstrijden (lees 'trainingen') in Nederland en
uiteindelijk een sneeuwwedstrijd in Liebenscheid (Duitsland).
Ikay bleek niet alleen de helpende hand, maar was ook voorop een
prima lead-dog. Er werden verscheidene overwinningen behaald.
Marook, Lah-Nee en Nooka
In juli van diezelfde zomer, werden de puppies geboren bij
de fokker waar wij Nanuk van hadden. Bij de vele bezoekjes
die we aflegden om onze aankomende puppies te kunnen zien
groeien (we kregen er geen genoeg van...), kwam voor de grap
eens ter sprake dat als we 3 puppies zouden nemen, we toch een
6-hondenteam zouden hebben. De fokker vond het triest dat Nanuk
niet veel ouder dan 2 jaar geworden was en hij opperde dat de
derde pup daarom een 'cadeau' van hem zou zijn. Daar was geen
'nee' tegen te zeggen, een zeer bijzonder gebaar! En of we nu 2
of 3 van die ondeugden er bij zouden nemen, dat maakte
uiteindelijk toch geen verschil. Zo gezegd, zo gedaan, in
september 2003 kwamen Marook, Lah-Nee en Nooka bij ons.
Afscheid van Nanuk (juni 2003)
Die zomer echter, werd Nanuk plotseling ernstig ziek. Ze kreeg
last van haar nieren en werd opgenomen op de intensive-care-unit
van de dierenfaculteit in Utrecht. Binnen 1 week werd duidelijk
dat het een uitzichtloze situatie was en al een 1/2 week later hebben
we afscheid van haar moeten nemen.
Ikay
Al snel kondigde in de tussentijd ook onze nieuwe pup Ikay
zich aan. Geboren in november 2002, ging hij op een
leeftijd van 7 weken al met ons mee naar de sneeuw. Samen met
zijn moeder en 3 andere puppies uit het nest. We gingen namelijk
samen met de fokker en 2 andere mushers op stap. Ikay was een
verhaal apart. Een bijzonder enthousiaste pup, die de tent
letterlijk en figuurlijk afbrak als Leo met de andere honden op
stap ging. Hoe verschrikkelijk hij het ook vond, hij moest nog
wachten tot najaar/winter 2003, tot hij oud genoeg was om met
het team mee te mogen lopen. Met Ikay erbij zou het een
4-hondenteam worden, maar omdat we al zo erg 'besmet' waren met
het 'sledehondenvirus', werd al zeer druk gesproken over de
volgende uitbreiding. Als we er nog 2 puppies bij zouden nemen,
dan werd het toch wel heel bijzonder, een 6-hondenteam.
Het eerste 3-honden-team was er nu heus. Leo liep zijn eerste wedstrijden in oktober/november van 2002 en zelfs de eerste sneeuwwdstrijd in het voorjaar van 2003 was in zicht.
Onze volgende uitdaging! Hoe krijgen we Kelan zover dat ook hij het leuk gaat vinden. Rennend naast Kelan, met een hand vol lekkere brokjes om hem te belonen, bleek succesvol. Met veel geduld (een uitgeputte Tanja en met heel veel brokjes) liep Kelan tenslotte ook enthousiast mee. Hij werd net als de anderen enthousiast op het moment dat zijn harnas te voorschijn gehaald werd.
Kelan
Het volgende winterseizoen wilde Leo toch echt in
wedstrijdverband lopen en daar had hij minimaal 3 honden voor 'nodig'.
Een volgende pup was dus een logisch gevolg. Maar, omdat het
nog ver in het vooruitzicht zou liggen, voordat deze pup oud genoeg zou
zijn om mee te lopen, gingen we in de tussentijd ook op zoek naar een wat oudere hond.
De fokker waar we Nanuk kochten, had ooit een keer gezegd dat we, als we wilden, van hem wel
een hond konden lenen, om te kunnen trainen.
Van het een kwam het ander, dus in september van 2002 kwam Kelan bij ons
'logeren'.
Kelan was toen al 2 jaar en had nog nooit voor de kar gelopen. Wij dachten dat dit zichzelf
wel zou regelen, maar daar hadden we ons een beetje in vergist. Toen we Kelan de eerste keer
voor de kar inspanden, ging hij pontificaal op zijn gat zitten. Al snel kwamen we erachter
dat hij er niet tegen kon dat er spanning op zijn halsband kwam te staan. Dan ging hij zitten
en kwam niet meer overeind.
Het was een heus team. Dat winterseizoen werden voorzichtig kleine afstanden gelopen, werd vooral niet te zwaar getraind (lees 'werd veel meegestept'). Er werd een poging gedaan om een goede conditie op te bouwen en om ze enthousiast(er) te maken. We gingen dus vaak samen op pad. Leo met kar en ik met fiets.
Nanuk in training
In december 2001 hebben we de gok gewaagd. Nanuk was 6
maanden, razend enthousiast (ze gilde het uit als ze de anderen
weg zag gaan), tijd om te proeven. Alsof ze nooit anders had
gedaan! Ook voor de kar was ze dolenthousiast en commando's volgde ze
blindelings op.
Nanuk
In juni 2001 kwam Nanuk. Zij was nog te jong om mee te
lopen, dus gingen we op zoek
naar een 'leenhond'. Niet eenvoudig. Vrienden van ons hadden
zelf ook een malamute reu, Banzai. Zij waren wel enthousiast,
dus, proberen maar! Samen met onze inmiddels 'ervaren' reu liep het
best aardig. Helaas kwam er al snel een moment dat zij elkaar
niet meer zo
aardig vonden. Mission failed.
Jumok
Wij kochten onze 2e Malamute, Jumok,
bij de fokker(s) die ons besmette(n) met het 'sledehondenvirus'.
Zelf hadden zij 2 honden. Met 2 'leenhonden' vormden zij
een 4 hondenspan, waarmee ze aan wedstrijden deelnamen. Van het
een kwam het ander en onze reu mocht na 1 jaar mee gaan
lopen in het groeiende 6-hondenteam.
Zij woonden niet naast de deur en wij konden niet ieder
weekend komen om Jumok in het team mee te laten lopen. Daarom
aan ons de taak om zijn conditie op peil te brengen. Fietsen
vond Leo niet de leukste bezigheid, dus al snel werd een driewieler geleend.
In de veronderstelling dat Jumok hem wel vooruit zou trekken op het moment
dat hij ingespannen werd, begon hij met de nieuwe uitdaging. De foto laat
wat anders zien....helaas had Jumok géén idee wat er van hem
verwacht werd. Het werd dus toch fietsen, alleen niet met Leo, maar met
Tanja.
Een seizoen lang heeft Jumok vervolgens wedstrijden
meegelopen. Zelf waren we in de tussentijd razend enthousiast
geworden en onze volgende Malamute liet niet lang op zich
wachten.
In 2000 hebben wij kennisgemaakt met de sledehondensport.
Jumok had geen idee wat er van hem verwacht werd.